همراز عشق و همنفس جام باده ايم

بر ما بسى كمان ملامت كشيده اند

                                  تا كار خود ز ابروى جانان گشاده ايم

پير مغان ز توبه ء ما گر ملول شد

                                  گو باده صاف كن كه به عذر ايستاده ايم

كار از تو مى رود مددى اى دليل راه

                                  كانصاف مى دهيم و ز راه اوفتاده ايم

چون لاله مى مبين و قدح در ميان كار

                                  اين داغ بين كه بر دل خونين نهاده ايم

اى گل تو دوش داغ صبوحى كشيده اى

                                  ما آن شقايقيم كه با داغ زاده ايم

گفتى كه حافظ اين همه رنگ و خيال چيست

                                  نقش غلط مبين كه همان لوح ساده ايم

                                        پنهان خورید باده که تعزیر می کنند

ناموس عشق و رونق عشاق می برند

                                        عیب جوان و سرزنش پیر می کنند

جز قلب تیره هیچ نشد حاصل و هنوز

                                        باطل در این خیال که اکسیر می کنند

گویند رمز عشق مگویید و مشنوید

                                        مشکل حکایتیست که تقریر می کنند

ما از برون در شده مغرور صد فریب

                                        تا خود درون پرده چه تدبیر می کنند

تشویش وقت پیر مغان می دهند باز

                                        این سالکان نگر که چه با پیر می کنند

صد ملک دل به نیم نظر میتوان خرید

                                        خوبان در این معامله تقصیر می کنند

قومی به جد و جهد نهادند وصل دوست

                                        قومی دگر حواله به تقدیر می کنند

فی الجمله اعتماد مکن بر ثبات دهر

                                        کاین کارخانه ایست که تغییر می کنند

می خور که شیخ و حافظ و مفتی و محتسب

                                        چون نیک بنگری همه تزویر می کنند

----------------------------------------------------------------------------

                          بیار نفحه‌ای از گیسوی معنبر دوست

به جان او که به شکرانه جان برافشانم

                          اگر به سوی من آری پیامی از بر دوست

و گر چنان که در آن حضرتت نباشد بار

                          برای دیده بیاور غباری از در دوست

من گدا و تمنای وصل او هیهات

                          مگر به خواب ببینم خیال منظر دوست

دل صنوبریم همچو بید لرزان است

                          ز حسرت قد و بالای چون صنوبر دوست

اگر چه دوست به چیزی نمی‌خرد ما را

                          به عالمی نفروشیم مویی از سر دوست

چه باشد ار شود از بند غم دلش آزاد

                          چو هست حافظ مسکین غلام و چاکر دوست

------------------------------------------------------------------